مقایسه نظریه ذهن، ناگویی هیجانی و عملکرد اجرایی در افراد مصروع و غیر مصروع

صرع، شایعترین بیماری عصبی در دنیا و اختلال مزمن و طغیان عمل مغزی است که به علت تخلیه الکتریکی نامتعارف نورون¬های مغز پیدا می¬شود. این بیماری مشکلاتی را در زمینه کفایت اجتماعی در ارتباط با اطرافیان و اختلالات روانی بویژه افسردگی و اضطراب بوجود می آورد و تأثیر مهمی بر فرآیندهای شناختی نرمال و رفتار فرد بیمار می گذارد. هدف این مطالعه مقایسه نظریه ذهن، ناگویی هیجانی و عملکرد اجرایی در افراد مصروع و افراد سالم بود. روش تحقیق حاضر، پس رویدادی (علی- مقایسه¬ای) می¬باشد. نمونه شامل 59 نفر بیمار با صرع که از این دسته 30 نفر مبتلا به صرع تونیک-کلونیک و 29 نفر مبتلا به صرع میوکلونیک جوانان بود و گروه عادی نیز متشکل از 60 نفر از همراهان این بیماران که از نظر برخی متغیرهای جمعیت شناختی با دو گروه دیگر همتا شده بود به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. برای جمع¬آوری داده ها از آزمون ذهن¬خوانی از طریق چشم¬ها (بارون- کوهن و همکاران)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو و آزمایه نوروپسیکولوژیک برج هانوی استفاده شد. داده¬ها از طریق آزمون آماری t و تحلیل واریانس یک راهه (anova) و آزمون تعقیبی شفه تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از مقایسه آزمون¬های اجرا شده بر دو گروه تفاوت معناداری در نظریه ذهن، ناگویی هیجانی و عملکرد اجرایی نشان داد. همچنین ناگویی هیجانی و عملکرد اجرایی در بین سه گروه صرع تونیک- کلونیک، صرع میوکلونیک جوانان و افراد سالم تفاوت معناداری داشت، اما تفاوت نظریه ذهن در بین افراد تونیک- کلونیک با افراد سالم معنادار نبود. این یافته ها بدین معنی است صرع تأثیر مهمی بر رفتار بین فردی، تغییرات عاطفی و فرآیندهای شناختی نرمال فرد بیمار می گذارد.